Με γέννησε τόπος απλός και ήμερος.Η πρώτη αλφάβητος το χορτάρι,ο ήχος του νερού στο ποτάμι και η κορυφογραμμή με τους παράξενους σχηματισμούς των βράχων.Νανούρισμα η καθαρή πνοή ενός ανοιξιάτικου απογεύματος ,υγρή σκιά από χειμώνα,η αφύπνιση.Δάσκαλοι τα πρόσωπα και το σχολείο,το σπίτι για τα ελάχιστα που χρειάζεται ο άνθρωπος πραγματικά να ζήσει και εφόδιο στην μετέπειτα αντιμετώπιση του περιττού.Άνθρωποι που χέρι χέρι με τον άνεμο και το καύμα γονάτιζαν ποτίζοντας με ιδρώτα τη γη τους και εκείνη τους ανταπέδιδε τους πόνους και τη χαρά της.Φυσικά και νοητά σύνορα στέκονταν απέναντι,κόπος το διάβα τους,γι' αυτό και πάντοτε σχεδόν οι έξω πολιτείες ήταν μακρυσμένες και ονειρώδεις.Αγάπησα την μόνωση και την ποίηση,έτσι που η εμπειρία των γαλάζιων υπερωκεάνιων ταξιδίων να είναι η φυσική μετάβαση από την πρότερη ζωή.Αγάπησα την ποίηση και την μόνωση από ανάγκη.Η ανάγκη αυτή αγίασε τον βίο μου.Για τους προγόνους μου δεν φρόντισα να μάθω πολλά αν και η ανάσα τους χτυπάει πολλές φορές το πρόσωπο της φιλήσυχης μέρας μου.Σκαρφαλωμένοι στη ιδιόμορφη κρυπτή τους μ' έναν μοναδικό κώδικα επικοινωνίας και συμπεριφοράς,πέρασαν αμετάκλητα σ' έναν κόσμο σχεδόν αρχαίο.Ένας σαρωτικός άνεμος φύσηξε αφήνοντας άδεια σπίτια και λίγες φωνές εκεί που κάποτε ανθούσε η κοινωνία, στην πέτρα,στην ρωσία,στον ραβαστό.
.........................................................................................................................................................................
Ένα μικρό αντικείμενο αναμνήσεων στον κάθε συναγερμό του πρωινού.Απέραντη σειρά ανθρώπων έρχεται από μακρυά στο αστραποβόλημα της στιγμής,μια μυστική συγγένεια συνέχει τη σάρκα του κόσμου και όλα παρελθόν,παρόν και μέλλον συνυπάρχουν στη Μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου